..το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Μιζέρια, ανέχεια, εξαθλίωση...
Και πώς μπορείς να μην αναγνωρίσεις σ' αυτούς τους ανθρώπους το δικαίωμα αναζήτησης μιας καλύτερης μοίρας; Ξεκινάνε από τις άθλιες χώρες τους ζωσμένοι μόνο τα όνειρά τους και ένα κουράγιο αξιοζήλευτο και πορεύονται σε έναν άλλον κόσμο, μακρινό, άγνωστο, αμφίβολο κι εχθρικό, με μόνο όπλο την ελπίδα. Ενα καλύτερο αύριο, μια ευκαιρία για κάτι ανθρώπινο.... Ανθρώπινο!!;;;

Οπου φτωχός κι η μοίρα του, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Σε μια Ευρώπη όπου όλα μεταφράζονται, αξιολογούνται και υπολογίζονται σε χρήμα, σε έναν κόσμο φτιαγμένο από 'νούμερα', δεν υπάρχει περιθώριο για ήρωες. Κι όμως, ο κόσμος έχει γεμίσει από τέτοιους. Σαν πρόβατα επί σφαγή, ατέλειωτα κοπάδια δυστυχίας, έρμαιο στα χέρια του κάθε αγιογδύτη και του κάθε 'αφεντικού'. Και πάνω απ' όλα "παράνομοι". Ουσιαστικά σκλάβοι, χωρίς διακαιώματα, χωρίς συνδικαλιστικές διεκδικήσεις... αυτό που εκείνοι διεκδικούν, και μάλιστα ο όρος 'σθεναρά' είναι λίγος για να περιγράψει το πόσο και το πώς, είναι κάτι που εμείς, ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης, το έχουμε ξεχάσει: την ανθρωπιά!

Και να δεις που εκείνοι, όταν ξεκινούν από τις τριτοκοσμικές τους πατρίδες, πιστεύουν ότι φτάνοντας στην Ευρώπη, θα βρουν τη γη της επαγγελίας. Πολιτισμό, πρόοδο, ευημερία και προπαντός ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, κι ανθρώπους με ανώτερο επίπεδο, ανώτερη μόρφωση.. Και ναι, εάν το δεις συγκριτικά, πράγματι έχουμε ανώτερο επίπεδο διαβίωσης από εκείνους, αυτό όμως δε μας κάνει αυτομάτως και ανώτερους ανθρώπους.

Κάθε ευρωπαϊκή χώρα έχει καθήκον, σαν άλλη γυναίκα του Καίσαρα, όχι απλά να είναι χλιδάτη αλλά -κυρίως- να φαίνεται. Ζούμε στην εποχή των εντυπώσεων, της βιτρίνας, του δήθεν. Κάνει απίστευτο κακό στο image κάθε πρωτεύουσας, να βλέπουν το φως της δημοσιότητας εικόνες από άστεγους να ψάχνουν πεινασμένοι στα σκουπίδια για φαγητό, να πεθαίνουν από το κρύο μέσα στα χαρτόκουτα στους δρόμους, κι όλα εκείνα που μοιραία φέρνει η ανέχεια. Είναι απλά ανεπιθύμητες εικόνες, γιατί δείχνουν στους υπόλοιπους 'εταίρους' ότι είναι ανεπαρκείς κι ανάξιοι να εξασφαλίσουν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης στους πολίτες.

Κι έπειτα, αναπόφευκτα, έρχονται τα χειρότερα: η εγκληματικότητα. Είναι λογικό, άμα πεινάς και τίποτα δεν μπορεί να σου δώσει ένα κομμάτι ψωμί, ε στο τέλος θα το κλέψεις. Και το καρβέλι ίσως σε οδηγήσει στο πορτοφόλι και μετά στο αυτοκίνητο, στο σπίτι... και πάει λέγοντας. Τι έχεις άλλωστε να χάσεις; Χαμένος για χαμένος. Αλλωστε κι εμείς οι 'βολεμένοι' έτσι δε λειτουργούμε; Ο θάνατός σου - η ζωή μου. Και μάλιστα ανερυθρίαστα καμαρώνουμε και ίσως ίσως κρυφο-ζηλεύουμε ενδόμυχα τους 'αδίσταχτους' και 'στιγνούς' 'επιχειρηματίες' που μας περιβάλλουν.

Είναι αστείο, αλλά οι ζούγκλες που αφήνουν πίσω τους οι μετανάστες, είναι στην ουσία πιο στοργικές και σίγουρα πιο ακίνδυνες από τις ζούγκλες των σύγχρονων μεγαλουπόλεων. Το μόνο που χρειάζεται να γίνει είναι να βρεθεί ένας τρόπος να το μάθουν κι αυτοί. Μερικές δορυφορικές κεραίες μάλλον θα το έλυναν το ζήτημα πολύ πιο γρήγορα και αποτελεσματικά από οποιαδήποτε συνδιάσκεψη.

Από μένα, απλά, καλή τύχη. Και φτου ξελεφτερία για όλους....!