Βία;......ποια βία;...

Χιλιάδες νέοι συγκεντρώθηκαν την Παρασκευή έξω από disco της Μαδρίτης για να διαμαρτυρηθούν και να τιμήσουν έναν 18χρονο, ο οποίος έπεσε νεκρός από ξυλοδαρμό από τους μπράβους της. Η συγκέντρωση διήρκησε 40 λεπτά περίπου, κλείνοντας την αντίστοιχη οδό. Τηρήθηκε 5 λεπτών σιγή. Ακόμη και η δήμαρχος της Μαδρίτης ήταν εκεί για να εκφράσει τα συλλυπητήριά της στους οικείους του. 'Αλλα δυο νεαρά άτομα υπήρξαν θύματα βίας το τελευταίο διάστημα στη χώρα. Οι αρχές, μετά το συμβάν έκλεισαν 4 disco συνολικά, για διάφορους λόγους. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, είχαμε κι εδώ τον εξωφρενικό χαμό του νεαρού Αυστραλού στη Μύκονο. Τόσοι άνθρωποι.. τόση βία...


Είναι αλήθεια πως οι 'μπράβοι' είναι θεσμός. Και υπό μίαν έννοιαν, κάποιες στιγμές, είναι χρήσιμοι. Πάντα υπήρχαν "διαφωνίες" και συμπλοκές. Αυτή είναι η δουλειά τους, να εξασφαλίζουν την εύρυθμη λειτουργεία του κάθε καταστήματος, "πείθωντας" τους ανεπιθύμητους και γενικώς φροντίζοντας να μην δημιουργούνται έκτροπα, από τους πελάτες.

Πάντα υπήρχαν συμπλοκές, και είναι λογικό. Εκείνο που είναι παράλογο, είναι το γιατί τώρα τελευταία, τα πράγματα έχουν ξεφύγει τόσο πολύ. Γιατί μέχρι θανάτου; Τι έγινε; Ξαφνικά έγιναν οι πελάτες λιγότερο ανθεκτικοί στο ξύλο; 'Η μήπως εντελώς ξαφνικά και πάλι, οι γορίλες αφηνίασαν και χτυπάνε ανελέητα σε κάθε ευκαιρία; Είναι ένα σημείο των καιρών;


Συνηθίσαμε τη βία. Τη βιώνουμε καθημερινά. Δεκάδες οι περιπτώσεις που βλέπουν κάθε μέρα το φως της δημοσιότητας, πόσες μάλλον εκείνες που δεν το βλέπουν ποτέ. Ξυλοδαρμοί, βιασμοί, εκβιασμοί, απαγωγές, εκμετάλλευση... Το φόντο της ζωής μας. Αλλά μέχρι θανάτου; Είναι άραγε ο θάνατος εκείνος που δίνει το μέτρο του πολύ ή λίγο στη βία; Αν δεν είχαν πεθάνει αυτά τα παιδιά, θα ήταν κάτι φυσιολογικό για όλους. Εντάξει, κάτι θα έγινε, κάτι ειπώθηκε... νύχτα ήτανε... πιωμένοι ήταν... διάφορες δικαιολογίες που θα έκαναν το γεγονός ανάξιο λόγου. Γιατί; Γιατί υπάρχει ένας φόνος να καλύψει τον τηλεοπτικό χρόνο των ειδήσεων, κάτι πιο αιμοχαρές για να χορτάσει τις μάζες των κοιμισμένων κατά τα άλλα τηλεθεατών. Και βλέπεις τον μπάρμπα-Μήτσο και την κυρά-Κατίνα, να τρώνε μπροστά στην TV παρακολουθώντας τις ειδήσεις και να αλλάζουν και τα κανάλια ψάχνοντας ποιο απ' όλα έχει ρεπορτάζ για να ξαναδούν τα "αίματα", αναφωνόντας ταυτόχρονα "πώωωω... φρικτό.... κοίτα τι έγινε!!!.."


Τελικά είμαστε όλοι μεταλάδες. Και μάλιστα οπαδοί του death-metal. Απλά δεν το ξέρουμε ή μάλλον δεν το καταλαβαίνουμε. Η φιλοσοφία του είναι η πραγματικότητά μας. Μόνο που εκείνοι, μέσω της μουσικής τους, τουλάχιστον διαμαρτύρονται. Κάποιοι άλλοι, μπανιστιρτζίζουν τα δρώμενα αντλώντας την πιο αρρωστημένη ηδονή μέσα από σάρκες σκορπισμένες στα οδοστρώματα, αίμα, βία, θάνατο και το καλούν απλώς "ενημέρωση".


Τις πταίει;


Κι εντέλει who is who σ' αυτήν την κοινωνία;





Κόπιασε...

Τι σου πήρε τόσο χρόνο να βρεθείς εδώ; Και τι σου άφησε τόσο χρόνο ελεύθερο για να μπορείς να είσαι εδώ; Τι ψάχνεις στ' αλήθεια; Δεν ξέρω... απλά σου εύχομαι να το βρεις. Κάπου...!!


Στατιστικά & άλλα

Συνολικές προβολές σελίδας

Αρχειοθήκη

Αναγνώστες